242. / 5 Lat w Londynie :) - część I - Praca

Cześć wam :*

   Co tam u was? Jak wam minął weekend? :) Ja jak zawsze praca i do tego przygotowania do egzaminu, niestety. Jutro o 9 rano muszę być zwarta i gotowa, a jakoś się zanosi! haha :)

    Jak widzicie w tytule notki pisać będę o Londynie. I pracy. W sumie nie minęło jeszcze 5 lat, minie dopiero na początku lipca, ale boję się, że nadchodzące wakacje, przyjazd siostry itd trochę spowolni mnie w blogowaniu, a bardzo chciałam napisać taką notkę. :) Przynajmniej pierwszą część :)

   Mam nadzieję, że was nie zanudzę. Przechodzę już do rzeczy i może powiem jak to się zaczęło.

Pewnego dnia zadzwonił do mnie mój kuzyn, zaproponował mi mieszkanie w Londynie, pracę itd, że będzie tak super, i pieniądze będą i wszystko! Ja przed maturą, w sumie.. Brak większych celów.. Uznałam, że czemu nie! Jadę! Skoro ma być tak kolorowo :-)

Na miejscu okazało się, że mój kuzyn wcale nie jest tak dobrze ustatkowany jak opowiadał, ba, nie ma pracy i siedzi na utrzymaniu swojej narzeczonej! I do tego jeszcze ja zwaliłam się na głowę. Fajnie, co? Pracy niestety nie było, dostałam mapkę Londynu i musiałam jeździć i szukać sobie na własną rękę. Tylko od czego zacząć? Obchodziłam agencje, sklepy, wysyłałam maile, no nic. Wszystko stało w miejscu. I czułam się na prawdę strasznie. Do tego nikt mi nie pomagał, każdy tylko mówił, że nic nie potrafię zrobić, nawet pracy znaleźć.

Wreszcie.. coś ruszyło. I załapałam się na sprzątanie mieszkań prywatnych, ale już po pierwszym razie uznałam, że to nie dla mnie.. Sprzątać czyjeś brudy i układać poduszki na kanapie wedlug specjalnego uznania. No i nie chciałam tego robić, nie i koniec. Nie myślę źle o osobach, które sprzatają, ja po prostu tego nie znoszę.

I znowu byłam bez pracy.

Później jakoś udało mi się załatwić trening (bezpłatne godziny/dni pracy żeby pracodowca mógł zobaczyć czy ktoś się nadaje czy nie) do sklepu polskiego koło domu. Dwa dni popracowałam za darmo, pomyłam półki itd, nikt nawet nie oddzwonił, cały czas mnie unikali, aż wreszcie poszłam i powiedziałam, że chcę jakieś pieniądze za te trzy dni to dostałam 20 funtów... Żal.

Wreszcie coś ruszyło. Facet, który z nami mieszkał był managerem w Costa Coffee. Zlitował się i dał mi pracę na 30h tygodniowo. Kokosów tam  nie było, ale przynajmniej stała praca. I tak jej nie lubiłam, wieczne parzenie kawy, narzekający klienci, straszny ruch, a do tego byłam wtedy bardzo niedojrzała i trochę leniwa i jakoś nie mogłam sobie poradzić.

Kolejną pracę znalazłam pod domem, w polskim sklepie. 25 funtów dziennie  za 10h pracy czyli 2,5 za godzinę. Polska stawka w Angli, dobre żarty. Ale było blisko. 6 dni pracy w tygodniu. I jedzenie za darmo. Mozna było przeżyć. Niestety, zostałam bezpodstawnie oskarżona o kradzień (weszła Polska Cyganka, która chciała wynieść zakupy, a ja nie zauważyłam, bo czterech innych Caganów mnie zagadało i mój szef wymyślił, że ja z nimi współpracuję...). Nie dość, że mnie zwolnił to jeszcze nie zapłacił i ukradł mi NOWEGO laptopa. Byłam na policji, ale pracowałam bez umowy więc nic mu nie zrobili. 

Długo nic nie miałam, nie było kasy, jadłam frytki na śniadanie, obiad i kolację, bo były najtańsze. 85pensów za 1,5kg. Łapałam się dorywczych zajęć. Nocki w drukarni przy sortowaniu plakatów do sklepu typu Next, praca w biurze (tam zarobiłam wspaniałe pieniędze, niestety mój angielski był bardzo słaby i nie wzięli mnie na stałe). 

Następnie udało mi się znaleźć pracę w trzecim i OSTATNIM polskim sklepie. Nie było źle, nie narobiłam się, ale stawka 2,5. Jak wcześniej. Przynajmniej miła atmosfera i nie było dużego ruchu.

Jak zbawienie przyszedl e-mail zwrotny od Primarka, zaoferowali mi pracę. W centrum. Za 7 na godzinę. Prawie płakałam ze szczęścia :) Praca byla ciężka, schylanie się, tłumy, gorąc, wszyscy mnie popychali, wyzywali, gadali we wszystkich językach świata, w biurze nie używało się imion, każdy miał swój przypisany numer. 4858 był moim, nie zapomnę do dzisiaj. Setki przepisów, wiele na prawdę nieprzyjemnych osób, szczególnie niektóre Polki bardzo dały mi się we znaki. Ale poznałam też fajnych ludzi, nie będę narzekać. Ta praca otworzyła mi drzwi do innych zajęć. Gdyby nie ten Primark to pewnie byłabym w Polsce :)

Następną pracą jaką dostałam był Marks&Spencer, tam nauczyłam się co znaczy ciężka i sumienna praca. Z dumą mogę powiedzieć, że byłam na prawdę dobrym pracownikiem, cieszyłam się świetną opinią wśród managerów i pracowałam na równi z chłopakami, a nawet lepiej (byłam jedyną dziewczyną na nocnej zmianie). Niestety, nowy kierownik zmiany był potworem, uwziął się na mnie, za to, że własnie byłam kobietą i do tego miałam niewyparzoną gębę i strasznie mnie gnębił, dawal najcięższe zajęcia, liczył mi czas, po prostu doprowadzał mnie do szału. A do tego nie mogłam spać, po roku nocek mój organizm powiedział NIE. Spałam po jakieś 3 godzinny dziennie, byłam wrakiem człowieka. Musiałam znaleźć coś nowego, bo już się wykańczałam psychicznie, a wcześniej było mi tam na prawdę dobrze.

W mojej dzielnicy otwierali nowe, wielkie Tesco. Złożyłam aplikację, zaproszono mnie na rozmowę, niestety, nie przeszłam. Strasznie płakałam. Nie umiałam się pozbierać. I wreszcie dostałam telefon, że jednak mnie chcą, ale tylko na 18 godzin i nie wiedzą czy dostanę umowę. To była moja ostatnia nadzieja i uznałam, ze raz się żyję, najwyżej będę mieszkac w przytułku. Pracę przyjęłam i podjęłam jedna z najlepszych decyzji w moim życiu! Na początku pracowałam na spożywce, było ciężko, dużo dźwigania, biegania, długie zmiany. Ale i dobre pieniądze. Później przeszłam na Kontrolę towaru i jestem tutaj do dzisiaj. Uwielbiam swój dział! Liczenie produktów, sprawdzanie dat, zamawianie brakujących rzeczy i, jak dla mnie rewelacja :) Czuję się tutaj jak ryba w wodzie, do tego moja wiedza jest doceniana przez innych, tak samo jak moja sumienność i podejście do tego co robię. Czasami przez nadgodziny nie mam czasu na nic innego, ale i tak jestem zadowolona. Wiadomo, klienci dają mi się we znaki, ale co zrobić? Po studiach zmienię tą pracę na coś innego, jak na razie jestem szczęśliwa :)

    Jak widzicie, nie zawsze było u mnie kolorowo. Dodam, że wiele razy musiałam pożyczać pieniądze, mieszkać w pokoju o wielkości kartonu, jeść gówniane jedzenie, prosić mamę żeby mi coś posłała. Ale nauczyłam się na prawdę wielu rzeczy, sądzę, że te wszystkie doświadczenia dodaly mi siły i sprawiły, że bardziej w siebie wierzę, nie boję się tak jak kiedyś, wiem, że z wieloma przeciwnościami losu na pewno sobie poradzę, bo przecież dałam radę wcześniej :)

Mam nadzieję, że przynajmniej jednej osobie udalo się doczytać do końca.. Jak macie jakieś pytania, sugestie itd to piszcie! :* :)

Chętnie poczytam o waszych życiowo-pracowych doswiadczeniach!

Buziaki *:

(wszystkie zdjęcia są z linków, można łatwo sprawdzić skąd pochodzą)