98. / JAK BARDZO NIENAWIDZĘ WTORKÓW.

Cześć wam :*

Jest 8:32, jadę właśnie pociągiem na uczelnie. Nigdy nie pisałam notki w taki sposób, ale zaraz mnie coś strzeli i muszę sie tym podzielić.

No wiec. Wstałam o 7:20, budzik jak zawsze morderca, czasami jeszcze łudzę sie, ze to przez pomyłkę i zamiast 7 jest na przykład 4. Niestety, jeśli budzik sie myli to tylko na moja niekorzyść. 

Ostatnio rano oszczędzam 15 minut bo zamiast normalnego śniadania wypijam specjalnego szejka który ma zastępować posiłek. Po 2 godzinach jestem głodna jakbym nie jadła przez 2 dni, ale co tam daję radę.

/
(Chciałam dokończyć notkę w pociagu, ale się nie udało więc niestety zrobię to teraz, moja frustracja pewnie będzie mniejsza bo dzień się skończył i jutro nie muszę wstawać wcześnie rano.)

Wiecie jak to jest kiedy cały dzień spędzacie poza domem? Od 8 do 20/21. Swój kosmetyczny arsenał spakowałam w fioletową kosmetyczkę, wrzuciłam do torby, no wiadomo, że wrzuciłam i ruszyłam w drogę.
No i jak już pisałam wcześniej jadę sobie pociagiem, wpadłam na genialny pomysł żeby pomalować usta szminką w kolorze nude, sięgam po kosmetyczkę i co? Nie ma jej. Jednak jej nie wrzuciłam chociaż pewna jestem do teraz, że wrzucałam, musiała wyjść czy coś, przecież wiadomo, że kosmetyczki sobie chodzą gdzie chcą.
Tak się cieszyłam, że do szkoły dotrę sporo przed czasem, kupię sobie Redbulla, posiedzę w spokoju, no radocha! Dojechałam do stacji docelowej, teraz tylko autobus, który jedzie 5 minut no przecież nie dłużej, ale iść nie będę, bo mam zapelenie tych ścięgień w stopach.. No i patrzcie, autobus stoi, jakby na mnie czekał, dobiegam, wsiadam i czekam aż ruszy... I czekam, i inni dobiegają, i wciąż czekam, i wszyscy mnie pchają bardziej i bardziej, jakaś murzynka opiera się o moją rekę, która usilnie trzyma się drążka, bo zaraz się wywrócę pod naciskiem tego tłumu. I wciąż czekam. I widzę jak ludzie biegną, a kierowca w najlepsze trzyma sobie drzwi otwarte i czeka i czeka, jakby mu płaciłi za każdego dodatkowego pasażera. I nagle, po 15 minutach ruszamy! Nareszcie... Tylko po to żeby za 3 minuty zatrzymać się na kolejnym przystanku. Wiecie, w londyńskich autobusach zawsze podobało mi się to, że jak są załadowane to kierowca nie otwiera drzwi i koniec, wypuszcza pasażerów i jedzie sobie dalej. Dzisiaj jednak kierowca zrobił mi niezłego psikusa i jednakże drzwi otworzył, tłum ruszył w zaparte, już w ogóle nie mam jak się ruszyć, brak mi oddechu, ktoś się wczoraj nie wykapał, a znowu druga osoba chyba się najadła cebuli z kukurydzą na śniadanie. Ale zacisnęłam zeby i mówię sobie, jeszcze chwila i już będę na powietrzu...
Nareszcie, dojechałam, w około 25 min. 5 minut przed wykładem. Ledwo co zdążyłam iść siku, ale przynajmniej poszłam, mogło być gorzej.
Wykład trwał od 9 do 11, wynudziłam się za wszystkie czasy, o 11 przyszedł mój chłopak, poszlimy na lunch do centrum handlowego, w międzyczasie kłócąć się o to kto ma lepszych przyjaciół, kto jest gorszym kłamcą oraz kto bardziej nie lubi świadkowych Jehowy. Zjedliśmy burito, moje całe się rozpadło po talerzu i ledwo je wyzbierałam, mój chłopak się obraził, że jem jak świnia więc się przesiadłam do innego stolika pełna gniewu, oczywiście za mną przylazł, rozlał colę po stole i żeby już więcej wstydu nie robić zabraliśmy swoje manatki w postaci torby z moimi ciuchami do pracy i jego płaszcza który wazy z 20kilogramów.
O 14 musiałąm być spowrotem więc wciąż zostało mi duzo czasu, uznałam więc, że pójdę do biblioteki. Wdrapuję się po takich zawijanych schodach na pierwszę piętro, bo tam jest pokój do studiowania w ciszy, a o ciszę mi chodziło. Totalną ciszę.  Niestety, ludzie z mojego roku prowadzili żywiołową dyskusję na temat tego czy sól morska jest zdrowsza od zwykłej soli kuchennej i czy lepiej zastąpić ją pieprzem. Nawet moje niewinne spojrzenia w ich strone nie spowodowały, że się zamknęli. Ba, wręcz przeciwnie, gęby im się otwierały coraz szerzej i cześciej, Takie moje szczeście.
Skonczyłam o 16, dzięki Bogu i udałam się prosto do pracy, którą zaczęłam o 17 i skończyłam o 20. Stopy bolały mnie niemiłosiernie, kolega Ben dał mi jakąś magiczną mieszankę leków na ten ból stóp, i o dziwo, pomogła na jakaś godzinę po czym ból wrócił ze zdwojoną siłą.

Teraz siedzę w domu, obżarłam sie babeczkami karmelowymi mimo,że miałam nie jeśc słodyczy. Miały mi poprawić humor, a czuję się jeszcze gorzej. Zmęczona, z bolącymi stopami i do tego cała upaprana karmelem.

Nienawidzę wtorków.